Wanneer een kind zich slecht gedraagt en men het berispt of buitenzet, zal het meestal kalmeren of ermee ophouden.

Bij Tourette kinderen ligt dat wel anders.

Ze lijken soms ongevoelig voor straf. Het is namelijk zo dat ze de gedachte, handeling, of activiteit waar ze mee bezig zijn moeten beëindigen.

Ze kunnen deze ketting niet onderbreken en zich ineens anders gaan gedragen of herpakken. Hun Tourette moet zijn natuurlijk verloop hebben.

Men ziet dit vaak in de klas of als ze bij vriendjes zijn. Ze vertellen hun verhaal keer op keer of drammen over hetzelfde tot vervelens toe door vooraleer ze het onderwerp kunnen laten vallen. Dit geeft de indruk dat het hier om een verwend, aandachtopeisend kind gaat, dat persé zijn eigen zin moet doordrijven.

Ook de manier waarop ze iets vragen (eisen is een beter woord) roept verzet op: er moet straks een vriendje komen spelen, ik wil nu naar de speelgoedwinkel, of ik moet een cd gaan kopen. En ze blijven aandringen, ook al is er "nee" gezegd.

Jammer genoeg geraken de meeste volwassenen hierdoor zo over hun toeren dat ze zelf beginnen te brullen en het kind niet meer kunnen opvangen. Dit reageert dan op zijn beurt met een woedeaanval, schopt tegen tafel en stoelen waardoor de omgeving nog meer geïrriteerd wordt.

Nochtans hebben deze kinderen een goed ontwikkeld geweten en hebben ze achteraf oprecht spijt van wat ze gezegd hebben. Vaak ziet men dan hoe gevoelig en lief ze eigenlijk wel zijn. Zij lijden nog veel meer onder de Tourette dan wij, al denken we wel eens dat het andersom is. Alhoewel psychotherapie geen vocale of motorische tics kan genezen, heeft het toch zijn plaats in de behandeling.

Vele jongeren hebben door hun bijkomende problematiek zoals b.v. leermoeilijkheden of slechte sociale vaardigheden een zeer negatief zelfbeeld. Ze hebben nood aan een klankbord om hun diepste gevoelens van pijn en ontgoocheling kwijt te kunnen, over het feit dat ze 'anders' zijn, en zo weinig controle hebben over datgene waar anderen blijkbaar geen enkel probleem mee hebben.

Psychotherapie laat ook de familie toe de dingen te relativeren, zich bewust te worden van het 'ongewilde' en het 'dwangmatige' van Tourette en vooral dat men de uitbarstingen niet te persoonlijk moet nemen.

Het is niet zo dat deze kinderen niet van hun ouders houden of hen niet waarderen, neen, ze zijn alleen vaak de hulpeloze slachtoffers van een stoornis die soms woedeaanvallen kan veroorzaken bij één verkeerde zucht.

De familie moet leren aanvaarden dat het kind een syndroom heeft dat overeenkomt met een 'roetsjbaan'. Langzaam klimmen naar de top, en dan in volle vaart naar beneden, en weer op, en weer af, en weer op.....

Wanneer ouders begrijpen waarom iets gebeurt, kunnen ze het ook beter hanteren en kunnen ze het opbrengen om het dwangmatige van Tourette over zich heen te laten gaan, het te omzeilen en in goede baan te leiden met geduld en zelfs zin voor humor.

Meestal komen deze symptomen op een hoogtepunt in de puberteit, maar na de adolescentie krijgen de meesten toch een zekere 'controle' over hun Tourette, en is het ergste leed geleden. Wel blijft er vaak een neiging om te emotioneel te reageren op opmerkingen of teleurstellingen.

Toch is het opmerkelijk hoe moedig en vasthoudend vele jongeren met Tourette zijn om ondanks alles een productief leven te leiden, en iets van hun toekomst te maken.

Daarom ouders en opvoeders, laat geen kans voorbij gaan om aan hun zelfrespect te werken, bouw hen op, breek hen niet af, heb geduld en begrip en soms helpt het om het onverwachte te verwachten.

Samenvatting van een artikel van Carol Ann Brady Ph.D., klinisch psychologe, met vriendelijke toelating van de Minnesota T.S.A.