De algemene regel is dat medicatie nodig is wanneer iemand verklaart dat 1 of meerdere symptomen hem/haar heel erg storen. De belangrijkste persoon die zich hierover mag en kan uitspreken is diegene die zelf Tourette heeft. Wanneer het over een kind met TS gaat, gebeurt het dat de ouders, na een gesprek met de arts over het wel of niet geven van medicatie, tot het besluit komen om het niet te doen. Maar dan vraag je de mening van het kind en krijg je als antwoord: "Ik heb zoveel last van de tics, ik wil iets krijgen opdat ze minder worden".

Omgekeerd kan ook. Iemand met heel luide vocale tics, waar iedereen gek van wordt, kan zeggen: "Ik heb er geen last van!". Men zou kunnen stellen: wanneer de tics zeer storend zijn voor ouders, familie of leerkrachten, en als het kind voortdurend gepest wordt, dan dient medicatie overwogen te worden. Aan de andere kant stelt men ook vast dat, wanneer er een diagnose gesteld is en iedereen ingelicht werd, de omgeving veel meer begrip kan opbrengen en men zich vaak minder stoort aan de tics.