Prozac wordt meer en meer voorgeschreven voor dwanghandelingen en -gedachten (O.C.D.) bij TS. Nochtans is er rond dit geneesmiddel een hele polemiek ontstaan: is het een wondermiddel of een gevaarlijke drug?

Getuigenis van Greet over Prozac

"Er zijn voor- en tegenstanders van Prozac. Ik heb daar geen mening over, maar wil enkel benadrukken dat deze medicatie reeds vele mensen met Tourette en OCD enorm geholpen heeft. Eigenlijk zou ik iedereen die Prozac neemt met goed gevolg, willen vragen om dit te melden aan de vereniging want dit kan helpen om sommigen met OCD die niet of verkeerd behandeld worden (bvb. door psychologen die dit soort problematiek niet kennen, het niet kunnen oplossen en het zelfs nog erger maken), om deze mensen dus te helpen. Ik kan hierover zelf getuigen uit naam van mijn dochter, Sophie.

Overvallen door Tourette en een ernstige vorm van OCD (plots opgetreden rond haar 9 jaar) is ze van kliniek naar kliniek geweest, van de ene psychiater naar de andere zonder enig resultaat. Ze had smetvrees wat ertoe leidde alle voedsel te weigeren (dit kon besmet zijn). Door het gewichtsverlies moest ze per sonde gevoed worden. Verder moest ze steeds haar handen wassen en was ze voortdurend bang dat ze moest overgeven.

Na een verblijf van 6 maanden in een gespecialiseerde kliniek kregen wij volgende uitslag: behandeling had momenteel geen nut meer wegens de povere resultaten. Wij weigerden dit verdict en consulteerden een andere psychiater. Deze stelde ons voor een combinatie van medicatie te geven waaronder Prozac, te beginnen met 60 mg per dag.

Het eerste gunstige effect werd waargenomen 4 maanden na het begin van de behandeling. Achttien maanden later heeft ze geen enkel symptoom meer en leidt ze terug een gewoon leven. Ze gaat naar school, heeft vrienden, enz.

De dosis werd fel verminderd, toch heeft ze geen terugval. Ze heeft met rituelen kunnen breken en zelfs al weet ik niet of het blijvend zal zijn, we hebben toch al één goed jaar achter de rug. We weten dat er op lange termijn neveneffecten en risico's verbonden zijn aan Prozac, zeker bij zo'n jong kind. Maar wij kiezen voor dit risico: het was dit of 6 maand op 12 in de kliniek verblijven en de 6 maanden die ze dan thuis was telden eigenlijk ook niet omdat ze zo leed.

Dit is enkel een getuigenis en men moet er zeker niet uit afleiden dat Prozac het mirakelmedicament is tegen OCD zoals sommige medische laboratoria de mensen willen doen geloven. Elk individu zal hierop anders reageren want we verschillen allen door erfelijke, biologische en omgevingsfactoren. De bedoeling is alleen om te zeggen: laat uw hoofd niet hangen, geef de moed niet op, weiger niet systematisch medicatie of heb er geen overdreven angst voor omdat het nieuw is: we moeten blij zijn dat er nieuwe medicaties gevonden worden.

Wanneer iemand niet betert moet hij voortzoeken naar andere dokters, andere behandelingen of zoals een dokter het zegde op een congres: "Als de dwang en drang hardnekkig is en niet wil wijken, moet diegene die eronder lijdt nog hardnekkiger zijn om een oplossing te vinden."

Wij moeten van geen enkele medicatie wonderen verwachten. Zelfs een aspirientje kan bijwerkingen hebben (van maagbloedingen tot een anafylactische shock met de dood als gevolg). Maar wat te zeggen van de zware neuroleptica die duizenden mensen uit de psychiatrie houden. Als men tussen twee kwaden moet kiezen...

Dokters moeten zeker hun patiënten voorlichten over de gevaren en nevenwerkingen van een bepaalde medicatie, maar de voordelen moeten ook aangewezen worden. De zieke zelf moet als volwaardig beschouwd worden om zelf te beslissen en zijn keuze te maken.

Het is belangrijk een dokter te hebben die men vertrouwt, vooral omdat de resultaten van een behandeling soms vier tot zes maanden op zich laten wachten. De dokter moet ook soepel genoeg zijn medicaties aan te passen als er teveel bijwerkingen zijn of gewoon te veranderen van medicatie.

(Mijn dochter heeft eerst twee andere medicamenten genomen voor ze Prozac kreeg en ook de Prozac dosering werd voortdurend aangepast).

Er zijn echter dokters die te lang doorgaan met iets dat geen effect heeft of bepaalde medicatie gewoon niet willen proberen. Jammer..."